Ο καιρός κακός, κρύο και βροχή συνέχεια, ο μικρός
αρρωστούλης,
τα μεγάλα πρέπει να πάνε
στο δημοτικό, στο νήπιο και στις εξωσχολικές δραστηριότητες,
ο σύζυγος αυτόν
τον χειμώνα λείπει διαρκώς σε επαγγελματικά ταξίδια....
κι εγώ μόνη, μακριά απο
τους δικούς μας ανθρώπους που σίγουρα θα μπορούσαν
να με βοηθήσουν λίγο!!!!
Έρχονται μέρες που απελπίζομαι...
νιώθω ότι έχω δίπλα μου
μόνο το Θεό και τον καλό γείτονα!
Κάθε μέρα κάνω το σταυρό μου και ευχαριστώ το
Θεό για όλα όσα μου έχει
προσφέρει ως τώρα...ξέρω ότι ο Θεός μας δίνει όσα
μπορούμε να αντέξουμε!
Γι’ αυτό και ήρθαμε σ’ αυτήν την πόλη και σ’ αυτήν
τη γειτονιά!
Το σπίτι μας πλέον μετά το 3ο παιδί, δε μας χωράει...θα
ήθελα ένα σπίτι λίγο μεγαλύτερο,
όμως δε φεύγω...εδώ θα μείνω!!!
Ο λόγος απλός...
βρέχει καταρρακτωδώς, κρύο πολύ...πρέπει να πάω τα παιδιά σχολείο,
ο μικρούλης ετοιμάζεται κι αυτός για έξοδο...με μύξες και βήχα!
Ευτυχώς από κάτω το μανάβικο είναι ανοιχτό και οι γιοί της κυρίας Σπυριδούλας
ξεφορτώνουν το φορτηγό...το αμάξι μου παρκαρισμένο μακριά...
"αφήστε μας τον μικρό εδώ κυρία Κωνσταντίνα, μην τον πάρετε μαζί σας
με τέτοια βροχή!"
Τον αφήνω και φεύγω τρέχοντας με τα άλλα δύο για να μπούμε γρήγορα
στο αμάξι! Κάνω τη διανομή και επιστρέφω...αφήνω το αυτοκίνητο
μπροστά στο μανάβικο γιατί δεν βρίσκω να παρκάρω γνωρίζοντας ότι εκεί ενοχλώ.
Θέλω να πάω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο μικρό μου.
"κανένα πρόβλημα" μου λέει ο Φίλλιπος
"αφήστε μου τα κλειδιά και θα το παρκάρω εγώ, εσείς πηγαίνετε σπίτι σας
και τα κλειδιά θα τα αφήσω εδώ"
Ανακούφιση!!!
Μετά από δύο ώρες περίπου χτυπάει το κουδούνι,
ήταν ο άλλος γείτονας...αυτός με τα ανταλλακτικά.
"Κωνσταντίνα, το αμάξι εμποδίζει γιατί ο δήμος θέλει να σκάψει....
αν δε μπορείς πέτα μου τα κλειδιά να στο μετακινήσω εγώ!"
"Τα κλειδιά κύριε Στάθη είναι στο μανάβικο!"
Πάει ο κύριος Στάθης και μου μετακινεί το αμάξι...
Μετά από λίγο και ενώ το μικρό έχει κοιμηθεί κατεβαίνω να πάρω ψωμί...
όλα από κάτω μας τα έχουμε ευτυχώς!!
Εκεί ο κύριος Νίκος και η κυρία Μαρία...
"Κωνσταντίνα μου, ότι χρειάζεσαι να μας το λες. Και το παιδί αν θες
να σου κρατήσουμε για να πας κάπου...μην το παίρνεις μαζί σου με τέτοιο κρύο!!"
Εκείνη τη στιγμή μπαίνει και ο κυρ Γιώργης από την ψησταριά παραδίπλα που
με είδε να μπαίνω στο φούρνο...
"εεεε πατρίδα!!!! (η γυναίκα του είναι από το Ρέθυμνο). Καλημέρα!
Κι εμείς εδώ είμαστε...ότι θες χτύπα τηλέφωνο!"
Πόσο με συγκινούν!!!!!
Τις προάλλες γύρισε επιτέλους ο άντρας μου γιατί έπρεπε να κάνει μια
επέμβαση στην Πάτρα. Τα μεγάλα θα πήγαιναν σχολείο...το μικρό όμως;
Τι θα το έκανα; Θα το έπαιρνα μαζί μου στο νοσοκομείο;
Ευτυχώς η μαμά του συμμαθητή του Γιώργου μου μένει απέναντι...μιλώντας λοιπόν
στο τηλέφωνο της είπα τον καημό μου...
"εδώ είμαι εγώ!!! θα μου τον φέρεις το πρωί και κάτσουμε παρεούλα κι
αν δεν έχετε επιστρέψει μέχρι να σχολάσει ο Μάνος από το νηπιαγωγείο στις 4,
θα τον πάρω κι αυτόν εδώ!"
Εντάξει, τακτοποιήσαμε τους 2 από τους 3....ο Γιώργος όμως;
Που αυτόν σίγουρα δεν προλαβαίνω να τον πάρω αφού σχολάει στις 2 σήμερα
γιατί κάνουν αποκριάτικο πάρτυ;
Να' ναι καλά η φιλενάδα μου η Βάσια και ο Παντελής...
έφυγε ο Παντελής από τη δουλειά του νωρίτερα για να πάει να τον πάρει
από το σχολείο μαζί με την κόρη του και να πάνε σπίτι τους!!
Κι άλλα πολλά....πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς τους
γείτονες και φίλους!
Κι εγώ βέβαια...ότι χρειαστούν από μένα θα τους το προσφέρω με όλη μου
την αγάπη!! Προς το παρόν...κι επειδή μέχρι στιγμής δε μου έχουν ζητήσει κάτι...
όποτε φτιάξω γλυκό ή καμιά πίτα ή όποτε μας στέλνουν καλούδια από την
Κρήτη, δεν παραλείπω να κάνω διανομή στη γειτονιά!!!
Γι αυτό φίλοι μου....τον γείτονά σας και τα μάτια σας!!
Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, μια κουβεντούλα παραπάνω δεν είναι πολλά
για να έχετε καλή σχέση με τους γείτονές σας!
Φιλιά πολλά και καλή μέρα σας εύχομαι!
Να περάσετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και μη ξεχνάτε
να χαμογελάτε!!
