Η βάπτισή μας!!

Επιτέλους μετά από ένα πεντάμηνο απουσίας, είπα να επανέλθω σιγά σιγά!

Όλο αυτό το διάστημα έτρεχα πανικόβλητη...δουλειά πολλές ώρες...3 παιδιά...

σπίτι... 

και χρόνος για κατασκευές δεν υπήρχε!

Μετακομίσαμε στο καινούργιο μας σπίτι να φανταστείτε λίγο πριν ξεκινήσω 

τη δουλειά και τώρα κατάφερα να βάλω μια σειρά!

Η αλήθεια είναι ότι με το μόνο πράγμα που ασχολήθηκα  ήταν τα της βάπτισης

του μικρού μου!

Ναι...επιτέλους, τον βαπτίσαμε τον Στεφανάκο μας!!!

Και λέω επιτέλους γιατί αύριο κλείνει τα 3 ο μπαγάσας!

Πότε πέρασε ο καιρός, δεν κατάλαβα καθόλου!!

Και ναι, φέτος ξεκίνησε και παιδικό σταθμό και αυτή η εβδομάδα είναι 

η εβδομάδα προσαρμογής του, οπότε ξέκλεψα λίγο χρόνο να σας δείξω ότι κατάφερα

να φτιάξω για την βάπτισή του.

Φυσικά, ως μανιακή με τις κατασκευές αποφάσισα να φτιάξω και πολλά πράγματα 

του κουμπάρου!! 

Έτσι του έφτιαξα εξ' ολοκλήρου το μπαούλο...

το οποίο...να' ναι καλά η Αλεξάνδρα, μια συνάδελφος, δίμετρη Ρωσίδα...που της λέω να φτιάξει κι αυτή το δικό της blog μιας και πιάνει πολύ το χέρι της

και μου ζωγράφισε τις σβούρες γιατί εγώ είχα άλλες προτεραιότητες εκείνη τη φάση.

Στη συνέχεια έγραψα το όνομα του μικρού και το στόλισα με τούλια και λινάτσα.

Επίσης, έφτιαξα το  μπουκαλάκι για το λάδι και τα κεράκια...

και τη λαμπάδα....

Θέμα μπορώ να πω ότι είχα τις σβούρες...κι αυτό γιατί τα προσκλητήρια 

ήταν σβούρες...

τις οποίες τις είχα φτιάξει με τα χεράκια μου!

Καθώς και οι παιδικές μπομπονιέρες ήταν σβούρες τις οποίες έβαψα και στόλισα μόνη μου...

τις οποίες τις κρέμασα σε ένα παλιό ξύλινο πορτάκι που έκανα παλαίωση και λίγο

διακριτικό decoupage!!

Την ίδια διαδικασία με το πορτάκι έκανα και σε έναν ξύλινο δίσκο για 

να βάλουμε τα γλυκά! 

τα οποία δεν μπορούσε να ήταν άλλα από τα δικά μας παραδοσιακά 

ξεροτήγανα τα οποία ήρθαν πακέτο από την Κρήτη μαζί με όλο το σόι φυσικά!!

Αυτά τα δίναμε στους μεγάλους, γιατί για τα παιδάκια είχα φτιάξει 

μπισκοτένια κυπελλάκια παγωτού γεμάτα μέσα με marshmallows!!

Aπό την Κρήτη εκτός από τα ξεροτήγανα ήρθαν και τα ψωμιά!

Επτάζυμα...όπως το συνηθίζουμε σε γάμους και βαπτίσια!!

Επιστράτευσα τις μαμάδες και τις θείες και μου τα έκοψαν και τύλιξαν όμορφα

για να μπουν ολόκληρα πάνω στα τραπέζια!

Γενικά, εκείνες τις μέρες επικρατούσε ένας πανικός στο σπίτι μιας και φιλοξενούσαμε

12 άτομα σπίτι...και 5 εμείς??? Ξέρετε πρόσθεση...!!

Να' ναι καλά όμως, όλοι έβαλαν το χεράκι τους!!

Μπομπονιέρες για τους μεγάλους είχα φτιάξει εικόνες (μεγαλούτσικες)

του Αγ. Στεφάνου...

Οι οποίες εξαντλήθηκαν όλες και δεν κατάφερα η μάνα να κρατήσω ούτε μια για 

να την έχω ενθύμιο!!

Θα φτιάξω όμως για να έχω κι εγώ. 

Στα τραπέζια είχα φτιάξει στεφάνια με λουλούδια από λινάτσα

και γυάλες με άμμο και κερί...βέβαια αρχικά είχαμε σκοπό να κάνουμε την 

βάπτιση το απόγευμα και θα ταίριαζαν καλύτερα στα τραπέζια, όμως μετανοιώσαμε

και την κάναμε πρωί τελικά και δε φαινόταν το κερί τόσο ωραία! 

Αυτά τα ωραία! 

Να μας ζήσει, να τον χαιρόμαστε...άντε και γαμπρός!!!!!!!!!!!!

Θα τα ξαναπούμε σύντομα πάλι!

Σας φιλώ!!

Δε θέλει πολύ να γίνει το κακό!!

Δεν είμαι καλά!!! Καθόλου καλά ομως!!

Θα σας πω αυτό που έζησα εγώ την Κυριακή το πρωί για να προσέχετε μανούλες!!

Είμαι στο σπίτι εγώ με τα 3 μου αγόρια, ο άντρας μου λείπει στο γραφείο.

Αποφασίζω να φτιάξω γεμιστά. Τα 2 μικρά έπαιζαν και ο μεγάλος έγραφε

έκθεση. Τελειώνω τα γεμιστά και διαπιστώνω ότι δεν έχω αλουμινόχαρτο!!

Τι να κάνω τώρα; Ξεκλείδωσα την εξώπορτα και χτύπησα δίπλα στη γειτόνισσα, 

η οποία έχει μια μικρούλα! Της ζήτησα αλουμινόχαρτο και της είπα να φέρει τη

μικρή της να παίξει με τα μικρά μου για να μπορέσω εγώ να κοιτάξω λίγο

τα μαθήματα με τον μεγάλο! 

Μη φανταστείτε ότι το δίπλα διαμέρισμα είναι μακριά....1,-1,5 μέτρο το πολύ

είναι η πόρτα της απο τη δικιά μου! Με το που άνοιξε την πόρτα βγήκαν και 

τα παιδιά μου έξω...μαζί μου...τα έβλεπα όλα!! Είχαν μπλεχτεί στα πόδια μου....

Μου είπε η γειτόνισσα ότι θα ντύσει τη μικρή και θα έρθουν!

ΟΚ!!

Μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα...η αλήθεια είναι ότι δεν κλείδωσα, πόσην ώρα

θα έκαναν να έρθουν???

Έτρεχαν τα παιδιά μέσα στο σπίτι...και εγώ μπήκα στην κουζίνα να βάλω 

το ταψί στο φούρνο! Φωνάζω του Γιώργου να φέρει την έκθεση στην κουζίνα

να τη δώ και λέω και του Μάνου να μαζέψει τα μικρά τουβλάκια για να μη

βάλει η μικρή τίποτα στο στόμα της!!

Πόσην ώρα πέρασε βρε κορίτσια μέχρι να κοιτάξω λίγο την έκθεση

και να βάλω το ταψι στο φούρνο...5-7 λεπτά...σίγουρα όχι παραπάνω!!!

Το μικρό...ετών ούτε 2,5 ακόμα δεν το έβλεπα, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα

είναι στο δωμάτιο και θα παίζει!

Χτυπάει το θυροτηλέφωνο και ακούω τον γιό της μανάβισας από κάτω να μου λέει:

"Έλα Κωνσταντίνα...εγώ τον έχω!!!!"

"Ποιόν;;" του λεώ εγώ...

"Τον Στέφανο!!!" μου απαντάει!!!!!!!!!!!!!

ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΕΠΑΘΑ!!!!!!!!!!

Κατέβηκα γρήγορα 3 ορόφους με τα πόδια και βγήκα έξω και είδα

τον Θέμη να τον κρατάει αγκαλιά!! Αυτό με τα καλτσάκια...όπως ήταν μέσα

στο σπίτι!!

Δεν ξέρω πως έγινε...μπαίνοντας εγώ στο σπίτι, τον έκλεισα έξω;;;

Άνοιξε αθόρυβα την πόρτα και βγήκε;;;;

Θα σας γελάσω....
κατέβηκε μόνο του 3 ορόφους, άνοιξε την εξώπορτα και έφυγε!!!!!!!!!!!!!

Έπαθα μεγάλο σοκ...όταν μου είπε ότι τον βρήκε στη μέση του δρόμου και έκοβε

πέρα...εκείνη τη στιγμή ερχόταν αυτοκίνητο! Τον είδε ο γείτονας, και κατέβηκε 

γρήγορα απο το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου και έκανε νόημα στον άλλον οδηγό

να σταματήσει! Έτσι τον έπιασε και μου τον έφερε!

Τον ρώτησε που πάει και του απάντησε με ένα χαμογελο....
"βότα"...(βόλτα)!!!!

Σκέφτομαι τα χειρότερα....

τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν τελικά ο Θέμης δεν βρισκόταν τυχαία

εκείνη την ώρα εκεί...αν ήταν καθημερινή και είχε τρελή κίνηση με αυτοκίνητα που

έχει συνήθως τις καθημερινές μιας και το σπίτι μας είναι πάνω σε κεντρικότατο δρόμο!

Δε μπορώ να ηρεμήσω....κλαίω όλη μέρα...έχω να κοιμηθώ 2 βράδια!!

Ο άντρας μου επιμένει να φύγουμε απο αυτό το σπίτι και να νοικιάσουμε 

μια μονοκατοικία καλά περιφραγμένη για να έχουν τα παιδιά χώρο να παίζουν!!

Έχουμε ξεκινήσει και ψάχνουμε...οπότε θα με χάσετε για λίγο καιρό!

Εννοείτε ότι από χθές έφερα και την κοπέλα στο σπίτι να απασχολεί το μικρό και να 

τη συνηθίζει σιγά σιγά...αν και δεν είχα σκοπό να την ξεκινήσω ακόμα, αλλά 

μετά απο αυτό που έπαθα δε μπορώ μόνη...αλλιώς βλέπουν 2 μάτια...αλλιώς τα 4!!

Τα παιδιά πρέπει οπωσδήποτε κάπως να απασχολούνται για να μην κάνουν 

ζουζουνιές....κι εγώ δεν μπορώ όλη μέρα να είμαι από πάνω τους. Κάποιος 

πρέπει να μαγειρέψει...να πλύνει....να κάνει έστω τα βασικά του σπιτιού!

Έτσι κι αλλιώς εγώ το έχω πάρει απόφαση και κάνω μόνο όσα βλέπει η πεθερά...

αλλά και πάλι για να γίνουν αυτά θέλουν λίγο χρόνο. 

Εννοείτε κλειδώνω πόρτες και μπαλκονόπορτες για να μη βγαίνει έξω μόνος του

γιατί μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο!!

Αυτά είχα να σας πώ....κι εσείς να προσέχετε τα μικρά σας και να μην τα 

αφήνετε ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ από τα μάτια σας!!!

ένα παλιό ρολόι......

Λίγες μέρες πριν...

ο άντρας μου έπρεπε πάλι να φύγει για ένα επαγγελματικό ταξίδι!

Κάθε φορά που μας το ανακοινώνει, κάτι μας πιάνει...μια μελαγχολία επικρατεί

στο σπίτι! Θα έφευγε ξημερώματα οδικώς, για να πάρει το αεροπλάνο πρωί πρωί 

για την όμορφη Ρόδο!

Έφτιαξε τη βαλίτσα του αμίλητος, φορώντας το κολάρο για το αυχενικό του 

που τον ταλαιπωρεί τους τελευταίους μήνες πολύ. Αγκάλιασε τα παιδιά, τα φίλησε και τα 

βάλαμε για ύπνο. Εγώ συνέχισα το μάζεμα του σπιτιού ώσπου ξαφνικά,

έρχεται ο καλός μου στην κουζίνα κρατώντας κάτι στο χέρι του, το οποίο δεν 

έβλεπα καλά τι ήταν. Μου λέει: " που είναι οι κόλλες σου;;

"ποιές κόλλες;" του απαντώ

"αυτές που φτιάχνεις αυτα τα ωραία πράγματα με το χαρτί".....

"του decoupage;"

"ε ναι, αυτές"

"τι τις θες; τι να τις κάνεις;"

"ε να, θέλω να βάλω μια φωτογραφία των παιδιών εδώ..."

και μου δείχνει ένα παλιό ρολόι...που δεν ξέρω γιατί το παίρνει πάντα μαζί 

του στα ταξίδια.

Η ώρα ήταν αργά για μένα, είχε αρχίσει να μου βγαίνει όλη η κούραση της μέρας...

αλλά δε μπορούσα να τον στενοχωρήσω και να του πω όχι τώρα...

"δώσε μου το, θα στο φτιάξω εγώ..."

Μου το έδωσε και αυτός πήγε και ξάπλωσε...σε λίγες ώρες έπρεπε να φύγει...

Κάθησα στο γραφείο του...η ανάλυση από την εκτύπωση δεν ήταν και τόσο καλή

αλλά το το έφτιαξα...

 

...και του το άφησα πάνω στο γραφείο του, 

κάτω από την αναμένη λάμπα για να στεγνώσει το βερνίκι

 και να το δεί όταν θα σηκωθεί τα χαράματα για να φύγει.

 

 Το ρολόι λοιπόν, ανοίγοντάς το, εκτός από την ώρα θα δείχνει 

και τα 3 μουτράκια των τέκνων μας!!

Ευτυχώς, οι μέρες είναι καλές και δεν έχω ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα 

με τα πήγαινε έλα στα σχολεία και στις δραστηριότητες.  

Αλλά μας λείπει...

ευτυχώς αυτό το ταξίδι δεν έχει μεγάλη διάρκεια όπως τα περυσινά που έκανε.

Σε λίγες μέρες θα είναι πάλι κοντά μας και όλα θα είναι πάλι όπως πριν!

Σας φιλώ και σας εύχομαι καλό ΣΚ να έχετε!!

Σύντομα κοντά σας.....

Ακόμα προσπαθώ να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα μου στο σπίτι......

Αν θυμάστε καλά, είχα ξεκινήσει δουλειά τον Μάιο, καινούργιες ευθύνες, καινούργιο πόστο...δυσκολίες υπήρξαν κυρίως στην αρχή. Πολλές φορές έφτασα στα όρια μου και ήμουν έτοιμη

να τα παρατήσω, νόμιζα ότι δε θα τα καταφέρω! Όμως τελικά και τα κατάφερα μια χαρά και 

ευχαριστημένοι έμειναν οι ανώτεροί μου και άψογη συνεργασία είχα με το προσωπικό!

Κουράστηκα όμως, πάρα πολύ! Τα παιδιά με αναζητούσαν συνεχώς καθώς οι ευθύνες της θέσης μου με ανάγκαζαν να λείπω σχεδόν όλη μέρα και σχεδόν κάθε μέρα από την οικογένεια μου, αφού και ρεπό όταν είχα κάτι θα συνέβαινε  και έπρεπε να ξαναπάω στη δουλειά. Αφήστε δε που ξεκίνησα και μαθήματα ρώσικων και γυρνούσα σπίτι την ώρα που τα παιδιά έπρεπε να πέσουν για ύπνο!

Αυτός ήταν λοιπόν ο λόγος που χάθηκα!

Κι εδώ θέλω να ευχαριστήσω όλες όσες με τα μηνύματα τους έδειξαν το ενδιαφέρον τους για την αποχή μου από τη μπλογκογειτονιά! Πραγματικά, με συγκινήσατε!

Έφτασε λοιπόν η ώρα να γυρίσω σπίτι μου και πραγματικά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο....να είμαι εργαζόμενη ή μη εργαζόμενη  μητέρα με 3 παιδιά;

Και τα δύο...πολύ δύσκολα!!!!!

Μια εβδομάδα τώρα προσπαθώ να επανέλθω στα παλιά μου καθήκοντα αλλά μου είναι δύσκολο!

Σχολεία, δραστηριότητες, μαγείρεμα, σίδερο...και το μικρό μαζί μου στο σπίτι τα πρωινά ενώ εγώ θέλω να κάνω δουλειά από το σπίτι πλέον όπου δεν με αφήνει να ακουμπήσω τον υπολογιστή και θέλει να είναι συνέχεια μαζί μου...

 Ακόμα προσπαθώ να συμμαζέψω το σπίτι μου, γιατί τόσους μήνες γινόταν μόνο τα βασικά.

Τώρα πιάνω ένα ένα τα δωμάτια και κάνω ξεσκαρτάρισμα, όσο  με αφήνει το μικρό...μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο όπου μετά θα πρέπει να κάτσω στον υπολογιστή!

Θα βρω όμως τρόπο και πάλι και σύντομα θα ξεκινήσω και τις κατασκευούλες μου που τόσο μου έλειψαν!!

Ήδη έχω ξεκινήσει κάποια πραγματάκια...έτσι για να χαλαρώνω κι εγώ λιγάκι τις βραδινές κυρίως ώρες που τα παιδιά έχουν πέσει για ύπνο!

Θα τα πούμε σύντομα λοιπόν!

Θα έχω να σας δείξω και τα καινούργια πραγματάκια που ετοιμάζω!!

Καλό χειμώνα να έχουμε και καλή υπομονή!!!

Φιλιά!!!

Ευρώπη μάντεψε...εγώ είμαι ακόμα πλούσια! #4

Μια ιδέα που δόθηκε από την Αντωνία και συνεχίστηκε με την Ειρήνη και την Αλεξία άρχισε να διαδίδεται στην μπλογκογειτονιά. Mε χαρά θα πάρω και εγώ μέρος, γιατί θέλω να διαδώσω και δημοσίως όσα με κάνουν να αισθάνομαι πλούσια, σε πείσμα των δύσκολων καιρών που ζούμε και όσων θέλουν να μας κάνουν να χάσουμε την ελπίδα και την αισιοδοξία μας. 

Παρακάτω λοιπόν, σας γράφω κι εγώ τους δικούς μου προσωπικούς λόγους που
αισθάνομαι πλούσια! Κι επειδή είχα οίστρο και μου έβγαινε αυθορμήτως...
συγχωρέστε με εσείς που κατέχετε από ποίηση...πρώτη φορά το κάνω,
αλλά είναι αληθινό!!



Σαν έρθει η ανατολή 

κι ο ουρανός φωτίσει

ο ήλιος μέσα θε να μπεί

να με καλημερίσει!

Κι όταν θα βγω απ' το σπίτι μου

και δω τον γείτονά μου

πάντα την καλημέρα μου 

λέω από την καρδιά μου!

Στη διαδρομή για τη δουλειά

τη θάλασσα αντικρίζω

θα κάνω στάση δυό λεπτά

τη φύση να μυρίζω!

Σαν έρθει ώρα φαγητού

και στρώσω το τραπέζι

τόσα αγαθά, τόσα καλά

και ο πασάς ζηλεύει!

Λαδάκι από τον τόπο μας

ψωμάκι ζυμωμένο

ντομάτα κατακόκκινη 

και φρέσκο το αυγό μας...

μας τα δωσε ένας γείτονας

εγώ αυγά δεν έχω

θα πάρω δέμα απ' το χωριό

μπορώ να μη φιλέψω;

Και σαν θα νιώσω μοναξιά

θα έρθει ένας φίλος

και θα του πω τον πόνο μου 

και θα χαμογελάσω...

θα τον κεράσω μια ρακί

θα φύγει φορτωμένος...

για το καλό που μου κανε

να είναι ευλογημένος!

Και σαν δεν έχουμε λεφτά
και διακοπές δεν πάμε
μια βόλτα πάμε στο χωριό
και τι καλά περνάμε!

Και σαν βρεθεί όλο μαζί 

το σόι αγαπημένο

το γλέντι θε ν' αρχίσουμε

και θα' ναι μονιασμένο!

Τ' Αυγούστου βράδυ στο χωριό
θα κάτσω στην αυλή μου
παρέα με το βασιλικό
και με το γιασεμί μου!

Κάνω τραγούδι τον καημό

και τη χαρά συνάμα

τραγούδι λέω στο μωρό 

θα κοιμηθούμε αντάμα....

να πάρω εγώ τον πόνο του

εγώ τον πυρετό του

σε κάθε βήμα και στιγμή 

θα είμαι στο πλευρό του!

Και σαν τελειώσει το σχολείο

και πάει και φαντάρος

εγώ η μάνα θα' μαι εκεί

για να του δίνω θάρρος!

Και σαν θα γίνω και γιαγιά 

εκεί θα είμαι πάλι

θα μεγαλώνω με χαρά

εγγόνια με καμάρι!

Θα τους μιλώ για ήρωες

λεβέντες και θυσία

του τόπου αυτού 

που πάντοτε θα έχει ιστορία...

Αυτή είναι η Ελλάδα που αγαπώ

και έχω χίλιους λόγους

που Ευρωπαίε φίλε εσύ

δε θα γνωρίζεις διόλου!

Η ανάρτηση αυτή συμμετέχει στο "Κίνημα των Πλουσίων Ελλήνων" bloggers!
Διάβασε περισσότερα για το τι είναι  αυτό το Κίνημα μας ΕΔΩ καθώς και όλες τις
αναρτήσεις στη σελίδα μας στο facebook ΕΔΩ!

Ξανά εργαζόμενη!

Καλημέρα με βροχή και σήμερα!!

Σας έχω νέα!

Έφτασε ο καιρός να αλλάξω κι εγώ το about me  του blog μου...!

Ο λόγος; 

Πλέον δεν θα είμαι μια κατ' επιλογήν άνεργη τρίτεκνη μανούλα...

αλλά μια κατ' επιλογήν εργαζόμενη τρίτεκνη μανούλα!

Στις μέρες μας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να βρει κάποιος δουλειά!

Ευτυχώς για μένα όμως τα πράγματα ήταν παραπάνω από εύκολα!

Αυτό συμβαίνει όταν είσαι καλός στη δουλειά σου, σωστός επαγγελματίας,

αγαπητός σε αφεντικά και συναδέλφους και πάντα χαμογελαστός 

παρά τις αντιξοότητες!

Έτσι λοιπόν μια μέρα, χτύπησε το τηλέφωνό μου...ήταν από την 

εταιρία που εργαζόμουν για 13 χρόνια και παραιτήθηκα όταν 

γέννησα τον 3ο μου γιο!

Μου έκαναν μια πρόταση...δελεαστική μπορώ να πώ!

Σχεδόν με παρακάλεσαν να επιστρέψω στη δουλειά...

αυτή τη φορά αναβαθμισμένη!!

Χάρηκα πολύ...αλλά με έβαλε και σε πολλά διλήμματα!

Χάρηκα πολύ που με εκτιμούν τα αφεντικά μου. που εκτίμησαν την 

προσπάθεια μου να κρατήσω το τμήμα μου σε υψηλά επίπεδα,

τις ώρες που οικειοθελώς πήγαινα εκτός ωραρίου μου για 

να δω αν όλα πάνε καλά, τις τόσες φορές που πήγαινα

στα ρεπό μου για να εξυπηρετήσω κάποιον πελάτη!

Δέχτηκα με χαρά!

Τα παιδιά όμως; Τι θα κάνω με τα παιδιά;

Θα μου πείτε, η μόνη είμαι που θα βάλω γυναίκα να μου τα προσέχει;

όχι φυσικά!

Έχω μπει λοιπόν στη διαδικασία ανεύρεσης γυναίκας για να μου

τα προσέχει τις ώρες που εγώ θα λείπω...9:30 -18:30!!

Πολλές ώρες...

Ακόμα δεν έχω βρει τίποτα...

κι αγχώνομαι γιατί πρέπει να πηγαίνω στη δουλειά για εκπαίδευση!

Προς το παρόν παίρνω το μικρό μαζί μου στο γραφείο

για λίγες ώρες αλλά έχουμε γκρίνια...

τι να κάνει κι αυτό το καημενούλι εκεί μέσα;

Ευτυχώς τα μεγάλα είναι στο σχολείο!

Το έχω κάνει παιδότοπο το γραφείο...

έχουμε πάει ένα σωρό παιχνίδια εκεί για να παίζει αλλά αυτό

θέλει να ανακαλύπτει το χώρο και μου τα κάνει

όλα γης μαδιάμ!!!

Ελπίζω σύντομα να βρω μια γυναίκα για να μην το ταλαιπωρώ 

κι αυτό!

Αυτά ήταν τα νέα μου!
Δε σας κρύβω ότι έχω αγχωθεί πολύ με τα νέα μου καθήκοντα,

ελπίζω όμως ότι θα τα καταφέρω! Όπως και ελπίζω
ότι θα βρίσκω το χρόνο να κάνω αυτά που με χαλαρώνουν
για να μπορώ να συνεχίζω...με σώας τα φρένας!

Φιλιά πολλά!!

Ο Θεός κι ο γείτονας!

Ο καιρός κακός, κρύο και βροχή συνέχεια, ο μικρός αρρωστούλης,

 τα μεγάλα  πρέπει να πάνε στο δημοτικό, στο νήπιο και στις εξωσχολικές δραστηριότητες,

 ο σύζυγος αυτόν τον χειμώνα λείπει διαρκώς σε επαγγελματικά ταξίδια....

κι εγώ μόνη, μακριά απο τους δικούς μας ανθρώπους που σίγουρα θα μπορούσαν

 να με βοηθήσουν λίγο!!!!

Έρχονται μέρες που απελπίζομαι...

νιώθω ότι έχω δίπλα μου μόνο το Θεό και τον καλό γείτονα!

 Κάθε μέρα κάνω το σταυρό μου και ευχαριστώ το Θεό για όλα όσα μου έχει

 προσφέρει ως τώρα...ξέρω ότι ο Θεός μας δίνει όσα μπορούμε να αντέξουμε!

 Γι’ αυτό και ήρθαμε σ’ αυτήν την πόλη και σ’ αυτήν τη γειτονιά!

 Το σπίτι μας πλέον μετά το 3^ο παιδί, δε μας χωράει...θα ήθελα ένα σπίτι λίγο μεγαλύτερο,

 όμως δε φεύγω...εδώ θα μείνω!!!

Ο λόγος απλός...

βρέχει καταρρακτωδώς, κρύο πολύ...πρέπει να πάω τα παιδιά σχολείο,

ο μικρούλης ετοιμάζεται κι αυτός για έξοδο...με μύξες και βήχα!

Ευτυχώς από κάτω το μανάβικο είναι ανοιχτό και οι γιοί της κυρίας Σπυριδούλας

ξεφορτώνουν το φορτηγό...το αμάξι μου παρκαρισμένο μακριά...

"αφήστε μας τον μικρό εδώ κυρία Κωνσταντίνα, μην τον πάρετε μαζί σας 

με τέτοια βροχή!"

Τον αφήνω και φεύγω τρέχοντας με τα άλλα δύο για να μπούμε γρήγορα 

στο αμάξι! Κάνω τη διανομή και επιστρέφω...αφήνω το αυτοκίνητο 

μπροστά στο μανάβικο γιατί δεν βρίσκω να παρκάρω γνωρίζοντας ότι εκεί ενοχλώ. 

Θέλω να πάω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο μικρό μου. 

"κανένα πρόβλημα" μου λέει ο Φίλλιπος

"αφήστε μου τα κλειδιά και θα το παρκάρω εγώ, εσείς πηγαίνετε σπίτι σας

και τα κλειδιά θα τα αφήσω εδώ"

Ανακούφιση!!!

Μετά από δύο ώρες περίπου χτυπάει το κουδούνι,

ήταν ο άλλος γείτονας...αυτός με τα ανταλλακτικά.

"Κωνσταντίνα, το αμάξι εμποδίζει γιατί ο δήμος θέλει να σκάψει....

αν δε μπορείς πέτα μου τα κλειδιά να στο μετακινήσω εγώ!"

"Τα κλειδιά κύριε Στάθη είναι στο μανάβικο!"

Πάει ο κύριος Στάθης και μου μετακινεί το αμάξι...

Μετά από λίγο και ενώ το μικρό έχει κοιμηθεί κατεβαίνω να πάρω ψωμί...

όλα από κάτω μας τα έχουμε ευτυχώς!!

Εκεί ο κύριος Νίκος και η κυρία Μαρία...

"Κωνσταντίνα μου, ότι χρειάζεσαι να μας το λες. Και το παιδί αν θες 

να σου κρατήσουμε για να πας κάπου...μην το παίρνεις μαζί σου με τέτοιο κρύο!!"

Εκείνη τη στιγμή μπαίνει και ο κυρ Γιώργης από την ψησταριά παραδίπλα που

με είδε να μπαίνω στο φούρνο...

"εεεε πατρίδα!!!! (η γυναίκα του είναι από το Ρέθυμνο). Καλημέρα!

Κι εμείς εδώ είμαστε...ότι θες χτύπα τηλέφωνο!"

Πόσο με συγκινούν!!!!!

Τις προάλλες γύρισε επιτέλους ο άντρας μου γιατί έπρεπε να κάνει μια 

επέμβαση στην Πάτρα. Τα μεγάλα θα πήγαιναν σχολείο...το μικρό όμως;

Τι θα το έκανα; Θα το έπαιρνα μαζί μου στο νοσοκομείο;

Ευτυχώς η μαμά του συμμαθητή του Γιώργου μου μένει απέναντι...μιλώντας λοιπόν

στο τηλέφωνο της είπα τον καημό μου...

"εδώ είμαι εγώ!!! θα μου τον φέρεις το πρωί και κάτσουμε παρεούλα κι

αν δεν έχετε επιστρέψει μέχρι να σχολάσει ο Μάνος από το νηπιαγωγείο στις 4, 

θα τον πάρω κι αυτόν εδώ!"

Εντάξει, τακτοποιήσαμε τους 2 από τους 3....ο Γιώργος όμως; 

Που αυτόν σίγουρα δεν προλαβαίνω να τον πάρω αφού σχολάει στις 2 σήμερα

γιατί κάνουν αποκριάτικο πάρτυ;

Να' ναι καλά η φιλενάδα μου η Βάσια και ο Παντελής...

έφυγε ο Παντελής από τη δουλειά του νωρίτερα για να πάει να τον πάρει

από το σχολείο μαζί με την κόρη του και να πάνε σπίτι τους!!

Κι άλλα πολλά....πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς τους 

γείτονες και φίλους!

Κι εγώ βέβαια...ότι χρειαστούν από μένα θα τους το προσφέρω με όλη μου

την αγάπη!! Προς το παρόν...κι επειδή μέχρι στιγμής δε μου έχουν ζητήσει κάτι...

όποτε φτιάξω γλυκό ή καμιά πίτα ή όποτε μας στέλνουν καλούδια από την 

Κρήτη, δεν παραλείπω να κάνω διανομή στη γειτονιά!!!

Γι αυτό φίλοι μου....τον γείτονά σας και τα μάτια σας!!

Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, μια κουβεντούλα παραπάνω δεν είναι πολλά

για να έχετε καλή σχέση με τους γείτονές σας!

Φιλιά πολλά και καλή μέρα σας εύχομαι!

Να περάσετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και μη ξεχνάτε

να χαμογελάτε!!

Μια μίνι συνέντευξη!

Χάθηκα πάλι...αλλά πιστέψτε με δε μπορώ να κάνω αλλιώς!

Δε φτάνει που με "άφησε" ο υπολογιστής μου, με "άφησε" κι  ο άντρας μου!!

Όχι, μην πάει το μυαλό σας στο κακό...έφυγε για επαγγελματικό ταξίδι και θα λείψει 

σχεδόν ένα μήνα, ευτυχώς πέρασαν οι μέρες  και  όπου να' ναι θα είναι και πάλι 

κοντά μας!  Ήρθε για βοήθεια η μανούλα μου για αρκετές μέρες...αλλά

βρε κορίτσια, δε λέω...καλή η βοήθεια αλλά εγώ έχω μάθει να λειτουργώ μόνη μου

καλύτερα...με αποσυντονίζει...αυτή μεγάλωσε δύο ήσυχα κοριτσάκια, ενώ

εγώ έχω τρία ανήσυχα αγοράκια...άλλα τους λέω εγώ, άλλα αυτή...σίγουρα

καλοπροαίρετα, δεν το συζητώ, γι' αυτό και δένω τη γλώσσα κόμπο για 

να μην το ανοίξω και πω πράγματα που μετά τα μετανιώσω. Ήρθε για λίγες μέρες

να δει τα εγγονάκια που τα βλέπει μια στο τόσο...μην της χαλάσω τη διάθεση!

Όμως το πιστεύω ακράδαντα...

μοναχή σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα!!!

Όσο για τον υπολογιστή μου, τι να πω...

ενώ μου έχει αφήσει ο άντρας μου το λαπτοπ του εγώ δεν μπορώ να το χειριστώ

με ευκολία...τον βαριέμαι...δε μου αρέσει...είναι μικρότερος από τον δικό μου  και

δε με βολεύει το πληκτρολόγιο του...τέλος πάντων, ελπίζω να μην κηδέψω

τον δικό μου και να τον έχω σύντομα και πάλι κοντά μου!!

Εγώ τώρα μπήκα να κάνω αυτή την ανάρτηση για άλλο λόγο, αλλά...

ότι του φανεί του Λωλοστεφανή!! Μου λείψατε μωρέ και είπα να σας τα πώ 

μαζεμένα....α, χρωστάω και μια επίσκεψη στην φιλενάδα μας την Αριστέα αλλά

ούτε αυτό θα καταφέρω να το κάνω! 

Τώρα μου θυμίζω τη διαφήμιση που παντρεύει

ο κύριος την κόρη του και βρήκε ευκαιρία να ευχηθεί για το νέο έτος,

 για το Πάσχα που θα έρθει, να μνημονεύσει

το θείο που έχασε,  κλπ κλπ....

Στο θέμα μας όμως....

Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη φίλη μου Εύη από το

mama's 'n' papa's που με φιλοξένησε στο blogoσπιτάκι της και με ρώτησε 

κάποια πράγματα για τον εαυτό μου και γενικότερα πως μπλέχτηκα

εγώ με το blogging!!

Αυτή λοιπόν είμαι εγώ...

αν θέλετε να διαβάσετε όλες μου τις απαντήσεις δεν έχετε παρά να 

πατήσετε ΕΔΩ.

Ευάκι μου σ' ευχαριστώ πολύ πολύ για την φιλοξενία σου! 

Είσαι υπέροχη!!!

Φιλιά

"Σα να' χεις δίκιο...."

Είναι αλήθεια οτι πολλές γυναίκες νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα...

μη μου πείτε οτι δεν ισχύει!!

Κυρίως στα θέματα του σπιτιού, της οργάνωσης, συμπεριφοράς, στα οικονομικά...

όλα τα ξέρουμε!! Τα θέλουμε τα πράγματα έτσι κι όχι αλλιώς...εγώ τουλάχιστον

πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να γκρινιάζω στον άντρα μου 

για το παραμικρό!! Όχι ότι είμαι καμιά γκρινιάρα...αλλά λίγο η κούραση,

το τρέξιμο με τα παιδιά, τα έξοδα, οι πολλές ώρες απουσίας του 

μπαμπά λόγω δουλειάς..μου βγάζουν ένταση και με κάνουν πολλές φορές 

απότομη και "ξερόλα"και έτσι την πληρώνει ο σύζυγος!

 Κάπου πρέπει  να εκτονωθώ...

Ευτυχώς που έχω δίπλα μου έναν καλό σύζυγο που αποφεύγει με 

κάθε δυνατό τρόπο την ένταση και έχει τον δικό του τρόπο να μου φτιάχνει τη

διάθεση αμέσως και το μπουρινιασμένο μου πρόσωπο να γίνεται αμέσως 

χαμογελαστό!

Το σλόγκαν του άντρα μου ήταν:

"απο τότε που παντρεύτηκα τη γυναίκα μου πέταξα τις εγκυκλοπαίδειες!"

Τον τελευταίο καιρό, κάθε φορά που με έβλεπε ότι είμαι σε ένταση  μου 

έλεγε "δίκιο έχεις!!!".......και αμέσως ηρεμούσα!

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ίσως και να μην το εννούσε ότι  έχω δίκιο,

απλά το έλεγε για να σταματήσω τη γκρίνια και πάντα τα κατάφερνε!
Συνεχίζει και το κάνει και δεν με νοιάζει γιατί ξέρω ότι δεν το κάνειαπο αδιαφορία,
 απλά είναιάνθρωπος που δεν του αρέσει η ένταση στα ζευγάρια!

Τώρα τελευταία μάλιστα, όταν το ακούω αυτό το "σα να' χεις δίκιο"

με πιάνει τέτοιο γέλιο...ε που να "τσακωθώ" μετά!

Η αλήθεια είναι  ότι δεν έχουμε μαλώσει ποτέ μεταξύ μας για 

σοβαρά θέματα...διαφωνίες έχουμε όπως όλα τα ζευγάρια, εμείς

διαφωνούμε κυρίως για τις κατασκευές μας....για τον τρόπο υλοποίησης τους,

γιατί του πειράζω τα εργαλεία του, γιατί παίρνει τα δικά μου και δεν 

τα βάζει πίσω στη θέση τους, γιατί  εγώ έχω πάρει περισσότερα ράφια 

στην εξωτερική ντουλάπα αποθήκευσης εργαλείων...χαχαχα τέτοιες βλακείες!!

Βλέπετε έχει κι αυτός μια τρέλα με τις κατασκευές...κυρίως τις ξύλινες,

μιας και μεγάλωσε με πατέρα ξυλουργό και τον ελεύθερο του χρόνο 

τον περνούσε μαστορεύοντας δίπλα του!!

Έτσι, αποφάσισε να φτιάξει κι αυτός το δικό του μπλόγκ,

με ιδέες για ξύλινες κατασκευές, με δικές του κατασκευές, 

με κατασκευές μουσικών οργάνων...κι άλλα πολλά!!

Κι έτσι δημιουργήθε το μπλόγκ...

"Με θέμα το ξύλο...κι όχι μόνο"

Το κουνιστό αλογάκι είναι δημιούργημα του για τον πρώτο μας γιό!

Τον βοήθησα λιγάκι να το φτιάξει...καθότι εγώ στο σπόρ είμαι ήδη 3 χρόνια 

(αν προσθέσω και το παλιό μπλόγκ).

 Βέβαια είναι πολύ νωρίς ακόμα για να έχει επισκεψιμότητα και μέλη...

αλλά είναι ανυπόμονος και φοβάμαι ότι σύντομα θα τα παρατήσει, πράγμα

που δεν θέλω. Του λέω για το πόσο υπέροχο είναι να έχεις μπλόγκ, να δίνεις και να
παίρνεις ιδέες, να μαθαίνεις και φυσικά ότι είναι το καλύτερο αγχολυτικό...
ιδανικό για την περίπτωση του!!

Είμαι σίγουρη ότι θα πάρει τα πάνω του μόλις δεί τα πρώτα μέλη, και τα πρώτα σχόλια

στις αναρτήσεις του...και τότε θα γυρίσει και θα μου πεί:

"σα να' χεις δίκιο"...και τότε θα το εννοεί!!!!!!!

Αν θέλετε περάστε κι εσείς μια βόλτα από το μπλόγκ του...

να είστε σίγουροι ότι θα τρελαθεί απο τη χαρά του!!

Ήταν η κακιά η ώρα...

Ποιός να το φανταζόταν οτι το παιδί μου απο την πολλή του τη χαρά

που θα δεί τον παππούλη του μετά απο έναν ολόκληρο χρόνο 

θα μου έκανε τέτοια ζημιά...

Ήμουν μόνη στο σπίτι με τα παιιδά...ο άντρας μου έλειπε μέρες σε ένα

επαγγελματικό ταξίδι, έτσι αποφάσισε ο πατέρας μου να έρθει να μας δεί

και να με βοηθήσει όσο μπορούσε με τον τρόπο του, να πάει το ένα παιδί 

σχολείο...να τα πάει στην προπόνηση, καμιά βόλτα, λίγο να μου 

κρατάει συντροφιά!

Χαιρόμουν και εγώ πολύ που θα τον δώ...και λέω στα παιδιά,

"αγάπες...αύριο έρχεται ο παππούλης!!!!!"

Έτρεξε ο μεγάλος μου γιός να με αγκαλιάσει...

που μεγάλο δεν τον λές αφού πάει στην α' δημοτικού...

πήρε τέτοια φόρα που εγώ δεν μπόρεσα να στηριχτώ καλά και έπεσα

πίσω με δύναμη...χτύπησα την πλάτη μου στα χερούλια απο τα συρτάρια 

της κουζίνας...πόνεσα πολύ, τραντάχτηκα ολόκληρη!

Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να περπατήσω...πονούσα ψηλά, στο ισχίο!

Ένα σαράβαλο έγινα...έτσι, ξαφνικά!

Ο πόνος αβάσταχτος, αλλά δε πήγαινα στο γιατρό ελπίζοντας ότι με τις μέρες 

θα περάσει...δυστυχώς ο πόνος μέρα  με τη μέρα χειροτέρευε

και έτσι, όταν ήρθε ο άντρας μου με έπεισε να πάω στο γιατρό!

Έβγαλα ακτινογραφία...το αποτέλεσμα;

Ένα ελαφρύ κάταγμα στη λεκάνη...

ελαφρύ ελαφρύ αλλά εγώ υποφέρω απο τον πόνο!

Μου είπε ο γιατρός να μείνω στο κρεβάτι και να προσπαθώ να μην το 

κουράζω...χαχαχα έβαλα τα γέλια!

Τι λες άνθρωπε μου; Είναι δυνατόν; 

Προσπαθώ η αλήθεια είναι να μην το κουράζω, αλλά δεν τα καταφέρνω...

ο άντρας μου λείπει όλη μέρα στη δουλειά. 

Δεν έχω παράπονο όμως...όποτε είναι σπίτι, με βοηθάει πολύ!

Την παραμονή των Χριστουγέννων είχαν προγραμματίσει να έρθουν 

τα πεθερικά μου για καμιά εβδομάδα να μας δούν...

καλό, κακό...θα δείξει!!! 

Πάντως εκεί που ήμουν φούλ σε εορταστική διάθεση, τώρα έχει

φτάσει στα τάρταρα! Καμία διάθεση για τίποτα...προσπαθώ όμως,

με βαριά καρδιά και όλο και κάτι κάνω για να μη χαλάσω 

και τη διάθεση των υπολοίπων!

Τους έταξα αύριο να φτιάξουμε χριστουγεννιάτικα μπισκότα...

δεν έχω συνηθίσει να αθετώ το λόγο μου, όμως αυτή τη φορά πραγματικά

δε ξέρω αν θα μπορέσω!

Τους έταξα επίσης, το απόγευμα να πάμε σινεμά...πάλι δεν ξέρω αν θα τα 

καταφέρω...

τους είχα πεί ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα περάσουμε τέλεια, σίγουρα δεν θα 

μπορέσουμε να κάνουμε όλα αυτά που είχα στο μυαλό μου, όμως θα 

προσπαθήσω να κάνουμε έστω τα μισά...δυστυχώς, 

όλα εξαρτώνται από τον πόνο μου!

Πόσο άσχημο είναι μια κακιά στιγμή να σου χαλάει όλο το πρόγραμμα

των γιορτών!

Πάω να ξεκουράσω το ταλαιπωρημένο μου κορμί τώρα...

σας φιλώ αγαπημένες και ελπίζω την επόμενη φορά που θα σας ξαναγράψω

να είμαι με καλύτερη διάθεση!!

Όλοι μαζί μια αγκαλιά!!

Τα πρωινά της Κυριακής...τα λατρεύω!!!!!

Ιδίως φέτος που το πρόγραμμα του μπαμπά είναι πιο χαλαρό και τον έχουμε κοντά

μας αυτά τα πρωινά!

Τη νύχτα, συνήθως κατά τις 4, όταν ξυπνάει ο μικρός, τον παίρνω αγκαλιά
στο κρεβάτι μας για να καταφέρουμε να κοιμηθούμε μέχρι το πρωί....

διαφορετικά κάθε μια ώρα ξυπνάει!!

Τις Κυριακές τα πρωινά όμως, δεν ξυπνάμε το πρωί 3 στο κρεβάτι...

αλλά 5!!!

Ξέρουν ότι ο μπαμπάς το πρωί δεν θα πάει στο γραφείο και ένας ένας έρχεται 

στο κρεβάτι μας χωρίς να το καταλάβουμε!!

Όχι....ύπνο, δεν ευχαριστιώμαστε...πονάει λίγο ο σβέρκος...λίγο η μέση...

αλλά έχουμε χορτάσει αγκαλιές και φιλιά!!

Όταν ανοίξουμε τα μάτια μας κοιταζόμαστε καλά καλά να δούμε

ποιόν έχουμε δίπλα μας...και αρχίζουμε τα πειράγματα και τις αγκαλίτσες!!

Δεν έχει σημασία που ο μεγάλος μου σε λίγους μήνες κλείνει τα 7, 

παιδάκι είναι ακόμα...και θέλει κι αυτό αγκαλίτσα!

Πολλοί μου λένε ότι τα κακομαθαίνω....

απο πότε η αγκαλιά είναι "κακό μάθημα";

Αν αυτό είναι κακομάθημα...τότε ναι, εμάς τα παιδιά μας

είναι κακομαθημένα....θέλουν την αγκαλιά μας, τα φιλιά μας και τα παιχνίδια μας

στο κρεβάτι...και όχι μόνο!!!!!!

Όλο μια αγκαλιά θέλουν...και πάντα τους τη δίνουμε και πάντα ΘΑ  τους τη 

δίνουμε όταν τη χρειάζονται!

 

Σε λίγες μέρες έρχεται ο μπαμπάκας μου!

                    Τι κι αν σε  1 χρόνο γίνομαι 40, τι κι αν ο μπαμπάκας μου είναι 75...

θέλω να τον δώ και να χωθώ στην αγκαλιά του όπως τότε!!

Έχω να τον δώ  έναν ολόκληρο χρόνο και μου έλειψε πολύ!

Για κάποιους είμαστε παιδιά...για κάποιους είμαστε γονείς...όπως και 

να έχει η αγκαλιά της μάνας και του πατέρα με το παιδί του...όσο χρονών κι αν 

είναι....

είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ!!!

Αυτά...έτσι απλά,

ήθελα αν το μοιραστώ μαζί σας!!!!!!!!

Φιλιά 

η καθημερινότητα μιας τρίτεκνης!

Καιρό τώρα ήθελα να κάνω αυτή την ανάρτηση...αλλά τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή!

Θα λύσω τις απορίες πολλών φιλενάδων μου που με ρωτάνε συνέχεια..

"μα πως προλαβαίνεις και τα κάνεις όλα...με 3 παιδιά και χωρίς καμιά βοήθεια;"

Κι όμως...προλαβαίνω (όχι πάντα βέβαια)!!

Η αλήθεια είναι οτι σταμάτησα να είμαι υποχόνδρια με την καθαριότητα όπως ήμουν
κάποτε...κοιτάω να κάνω καθημερινά τα βασικά (όσα βλέπει η πεθερά)
και δε με νοιάζει αν το σπίτι πολλές φορές θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο!
 Έχω 3 παιδιά και μάλιστα αγόρια...
θέλουν να παίξουν και δε θα τους το στερήσω αυτό!
Δεν τρέχω απο πίσω τους με το ξεσκονόπανο...δε με νοιάζει αν λερώσουν...
αν λερωθούν...αν το καθιστικό μας θυμίζει παιδότοπο...αν...αν...αν...!!
Το μόνο που με νοιάζει είναι να γελάνε...να μη χτυπήσουν...να μη τσακώνονται...
να είμαστε όλοι καλά!
Αυτή είμαι και το δηλώνω...και σ' όποιον αρέσει!
Σε όποιον δεν αρέσει πολύ απλά...να μην ξανάρθει σπίτι μου!!!

Θα σας πώ λοιπόν πως περνάω τη μέρα μου απο το πρωί που θα σηκωθώ, 

μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθώ. Κοιμηθώ;;;;;; Τι είναι αυτό;;;

χαχαχα εδώ γελάνε!!!!!

 Το ξυπνητήρι έχει ρυθμιστεί να χτυπάει τις καθημερινές στις 6:15 

Μόλις σηκωθώ, πάω στο μπάνιο, πλένομαι και μετά ανοίγω τις μπαλκονόπορτες

στο καθιστικό και στην κουζίνα για να αερίσω...!

Ρίχνω μια ματιά έξω για να κάνω τις προβλέψεις του καιρού...νύχτα ακόμα...

εντάξει...ο Τόμας το τρενάκι είναι στη θέση του!!!

Ο Θεός ζωγραφίζει!

Επιτέλους, φέτος ο Σεπτέμβρης θυμίζει φθινόπωρο!
Χρόνια είχα να το νιώσω αυτό...θυμάμαι πάντα, τις πρώτες μέρες του σχολείου 

κρατούσα μια ζακετούλα...με τον καιρό άλλαξαν τα πράγματα και το 

καλοκαίρι συνεχιζόταν μέχρι τον Οκτώβρη!

Σε μια βόλτα λοιπόν με το αυτοκίνητο, βλέπαμε τον συννεφιασμένο ουρανό,

στο πίσω κάθισμα και τα 3 μου ζουζούνια! Τα μεγάλα χάζευαν πραγματικά τον ουρανό 

και έκαναν δικές τους εικόνες...έναν δράκο...έναν σκύλο...και άλλα πολλά!

Ξαφνικά ακούω τον Μάνο μου να λέει:

"Μαμά, ο Θεός ζωγράφισε πάλι!!!!"

"Τι εννοείς αγάπη μου;"

"Να μαμά...ο Θεούλης έχει πινέλα και χρώματα και ζωγραφίζει τον ουρανό...

είναι στενοχωρημένος γιατί τελείωσε το καλοκαίρι και δεν θα ξαναπάμε στη θάλασσα.

γι' αυτό είναι λυπημένος και ζωγραφίζει μαύρα σύννεφα!"

Εγώ έμεινα με ανοιχτό το στόμα...

"δίκιο έχεις μάτια μου!!!"

Πόσο αγνές είναι αυτές οι ψυχούλες!!!

Καλή σας μέρα!!

Τρέχω, σκέφτομαι...κι απο αύριο καπέλο!!

Τρέχω τρέχω και δεν προλαβαίνω!!

Όποιος με δεί στο δρόμο θα νομίζει ότι βγήκε η θηλυκή έκδοση του Βέγγου...

Το καλό είναι ότι έχω μαζί μου και το μωρό και όπου πάω έχω άψογη εξυπηρέτηση αφού τις

περισσότερες φορές τον σηκώνω στην αγκαλιά μου και μου παραχωρούν τη θέση τους 

στις υπηρεσίες. Έχω και το ring sling αλλά κι αυτό θέλει το χρόνο του να το βάλω...κι 

ο χρόνος για μένα είναι πολύτιμος, έστω κι αυτό το ένα λεπτό!

Σήμερα σηκώθηκα στις 6:30 να απλώσω το πλυντήριο, να μαγειρέψω για να πάρει ο 

μεγάλος μου για το ολοήμερο...ο καλός μου είχε ήδη φύγει για τη δουλειά...

με βλέπει η γειτόνισσα κατα τις 7 να απλώνω, μου λέει: μα καλά κοιμάσαι καθόλου; 

πότε προλαβαίνεις με 3 παιδιά και χωρίς βοήθεια;

 Ααααμμμ εδώ σε θέλω...τρέχω, τρέχω και πάλι τρέχω!!! 

Τάισα το μωρό, ετοίμασα τα μεγάλα για τα σχολεία και έφυγα....

αφήνω τον μεγάλο στο νήπιο, πάω τον μεσαίο στον παιδικό και πέρνω με τη σειρά

τις τράπεζες...να πληρώσω λογαριασμούς και δάνεια....

με πιάνει μια μπόρα στο δρόμο και δεν πρόλαβα να πάω στον παιδίατρο το μωρό

για επανεξέταση. 

Ξαναπάω σπίτι, έφτιαξα τη φρουτόκρεμα του μικρού και  ευτυχώς κοιμήθηκε λιγάκι και
πήρα μια ανάσα. 

Βγήκε μετά ένας ήλιος ναααα!!!

Χτυπάει το τηλέφωνο, ο καλός μου  μου λέει να πάω στη ΔΕΥΑΠ να πάρω ένα χαρτί 

για την εγγραφή του μεγάλου στο δημοτικό...ξυπναω άρον άρον το μωρό και φεύγω με το

καρότσι...μπερδεύομαι και πάω στη ΔΕΗ,

άλλα ντ' άλλων δλδ...μέχρι να συννενοηθούμε και να καταλάβω ότι πήγα σε λάθος υπηρεσία! 

Γυρνάω πίσω, αφήνω το καρότσι στο μανάβικο για να μη χάνω χρόνο, παίρνω το αμάξι 

και πάω στην σωστή υπηρεσία...τζίφος, έλειπε ο υπάλληλος που ήθελα! Βγήκα έξω και περίμενα λίγο...σκιά πουθενά! Μετά απο λίγο ήρθε...αλλά δεν έκανα δουλειά, 

είχα πάει λάθος χαρτί..ξαναμπαίνω στο αμάξι, 

γυρνάω στο σπίτι, σταματάω στο μανάβικο να πάρω το καρότσι και να ψωνίσω!

Ανεβαίνω πάνω, βάζω την κατσαρόλα να φτιάξω φαγητό του μωρού, καθαρίζω 

πατάτες και βάζω και το κοτοπουλάκι στο φούρνο....κοιτάζω το ρολόι, 

Παναγιάαααα μου....το παιδί, το ξέχασα στον παιδικό...σβήνω το μάτι της κουζίνας,

αφήνω το φούρνο αναμμένο και φεύγω πάλι με το μωρό στην αγκαλιά!

Γυρνάμε σπίτι, έβαλα πάλι το φαΐ του μικρού να γίνεται και τακτοποίησα τη 

μαναβική! Πέρασε η ώρα...πέρνω πάλι το καρότσι και τον μεσαίο, να πάμε να 

πάρουμε τον Γιώργο από το νηπιαγωγείο!!

Και απο τη στιγμή που θα είναι τα δυο μεγάλα μαζί στο σπίτι αρχίζει άλλος γολγοθάς!

Να τσακώνονται όλη την ώρα...να φωνάζουν, να πετάνε τα παιχνίδια ο ένας στον άλλον...

και το μωρό να κλαίει...ε πως να μην κλαίει...νυστάζει το μικρούλι μου αλλά δεν υπάρχει
 περίπτωσηνα τον αφήσουν να κοιμηθεί!

Βάζω τις φωνές, τους μαζεύω στην κουζίνα και ταυτόχρονα ταίζω το μπέμπη, και διαβάζω 

παραμύθι μήπως και ηρεμήσουν!

 Κάτι έγινε...

Τους έβαλα μετά παιδικά στον υπολογιστή και έβαλα τον απορροφητήρα να νανουρίσει

το μικρό, ενώ εγώ ταυτόχρονα κουνούσα με το πόδι το καρότσι και έτρωγα το φαγάκι μου!

Δεν είχα βάλει μπουκιά στο στόμα μου όλη μέρα...

Άντε μετά να μαζέψω τα ρούχα, όχι να τα σιδερώσω...δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει 

και αυτό σήμερα! Μάζεψα το σπίτι απο το χαμό που γινόταν...ήρθε ο άντρας μου στις 7 το 

απόγευμα! Του έβαλα φαγητό και πήγα να ετοιμαστώ για να πάω σούπερ μάρκετ!

Είχα μια χαρά...επιτέλους λίγη ηρεμία!

Μπήκα στο μπάνιο....απο το πρωί, εκείνη τη στιγμή είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη!!!

Πως είμαι έτσι; Τι χάλια είναι αυτά;

Εντάξει, δεν περίμενα να δώ και κανένα μοντέλο...αλλά αυτό το χάλι δεν το περίμενα!

Το μαλλί να πετάει δεξιά κι αριστερά, αφού όσην ώρα περιμέναμε τον υπάλληλο

ο μικρός έπαιζε με τα μαλλιά μου...που σημαίνει ότι ο άνθρωπος με είδε και τρόμαξε,

αλλά ήταν ευγενικός!! Αυτό φτιάχνει, όμως...το αποτύπωμα του γυαλιού...η μύτη μου και

το μέτωπο ολοκόκκινα!!! Τι κι αν είχα βάλει την αντιηλιακή μου το πρωί...με τόσο 

ιδρώτα που έριξα...πάει!!

Και το μπράτσο....ααααχχχ το μπράτσο έγινε εργοταξιακό!! Άσπρο πάνω απο το μισό 

του βραχίονα και κόκκινο απο κάτω...

Απο αύρο θα κυκλοφορώ με καπέλο, δεν υπάρχει περίπτωση...

και άχτι το έχω να βάλω ένα καπέλο με μεγάλο γείσο!

Και τώρα που λέμε για καπέλα....να, κάτι σαν αυτό δηλαδή

μόνο που αυτό είναι διακοσμήτικό, φτιαγμένο απο γάζα και κοκκαλωμένο με ατλακόλ!!!

Αύριο που θα είμαι πάλι στο τρέξιμο θα έχω και το νού μου μήπως βρώ κάτι...

Που λέτε, πήγα στο σούπερ, ψώνισα, γύρισα...ο μεσαίος είχε πέσει ξερός στον καναπέ...

ο μεγάλος έβλεπε πάααααλι παιδικά στον υπολογιστή, το μωρό έκλαιγε...

τα γνωστά!!  

Έφτιαξα τα πράγματα, άλλαξα τον μεσαίο με την ελπίδα ότι θα κοιμηθεί σερί μέχρι το πρωί...

βλακείες, ξύπνησε αμέσως!

Ευτυχώς είχαν φάει λίγο μαζί με τον μπαμπά τους, τους έφτιαξα και γαλατάκι αλλά σιγά 

μην κοιμηθούν!

Πήρα εγώ το μπεμπάκι μου αγκαλιά, το τάισα και κοιμήθηκε!

Κατα τις 10:30 κοιμήθηκαν και τα άλλα, έκανα ένα μπανάκι με κρύο νερό, αφού έκανε
πρώτα ο καλός μου και τελείωσε όλο το ζεστό νερό και φυσικά ξέχασε να ανάψει το 

θερμοσίφωνο...(την πάρτη τους μόνο κοιτάνε...) και είπα να χαλαρώσω λίγο!

Σκέφτομαι αν θα ήταν καλύτερα αν δεν σταματούσα τη δουλειά μου...

μετά σκέφτομαι ότι δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει με τα παιδιά...

σκέφτομαι τις ώρες, τις στιγμές που θα έχανα μακριά τους με το κακό ωράριο που είχα...

ο μεγάλος μου του χρόνου θα πάει στην πρώτη και συγκινούμαι...

 σκέφτομαι ότι τελικά όλα η γυναίκα τα τραβάει...

σκέφτομαι ότι την Κυριακή είναι η γιορτή του πατέρα και πρέπει να του φτιάξουμε 

ένα δωράκι...αν ήταν στο χέρι μου θα του έδινα δώρο λίγο απο την αντοχή μου για να 

με βοηθήσει λίγο, λίγο από την υπομονή μου για να κρατήσει λίγο παραπάνω τα 

παιδιά χωρίς να με κάνει να νιώθω άβολα που του τα αφήνω για να πάω σούπερ μάρκετ,

λίγο απο τη δύναμη μου για να σηκώνει τα βάρη, τα οικογενειακά...τα ψώνια...τα παιδιά,
να του κάνω δώρο λίγο απο εμένα δηλαδή!

Όχι...δεν έχω παράπονο, ότι μπορεί κάνει κι αυτός, δουλεύει όλη μέρα και δε μας λείπει 

τίποτα...απλά σκέφτομαι ότι αύριο έχω πάλι τρέξιμο και έχουν αρχίσει να με πονάνε

οι πατούσες μου!!!

Ααααα και ξέχασα να σας πω....τώρα θυμήθηκα να κάνω τις εισπνοές μου!
Έτρεχα πάλι στους γιατρούς μέχρι που καταλήξαμε...ο πνευμονολόγος δλδ, ότι
έχω άσθμα...το οποίο βγήκε στο προσκήνιο με την εγκυμοσύνη!!
Ω ναι....έχω και τέτοιο!! Όλα καλά όμως!! 

Το ξέρω, σας κούρασα...γράφω γράφω...τώρα είδα  το κατεβατό που έγραψα....

αλλά είστε το παρεάκι μου και κάπου έπρεπε να τα πώ!

Περιμένω και το μπεμπάκι να ξυπνήσει σε λίγο...τελευταία έχουμε γκρίνια τη νύχτα,

μάλλον βγάζουμε  το πρώτο μας δοντάκι!!!

Σας αφήνω, αρκετά σας ζάλισα!!! 

Φιλιά αγαπημένες μου!!!